朝代:清代
作者： 吴嘉纪
全文:
城中山白死人骨，城外水赤死人血。杀人一百四十万，新城旧城内有几人活？
妻方对镜，夫已堕首；腥刀入鞘，红颜随走。西家女，东家妇，如花李家娘，亦落强梁手。
手牵拽语，兜离笳吹。团团日低。归拥曼睩蛾眉。独有李家娘，不入穹庐栖。
岂无利刃，断人肌肤，转嗔为悦，心念彼姝，彼姝孔多，容貌不如他。
岂是贪生，夫子昨分散，未知存与亡。女伴何好，发泽衣香，甘言来劝李家娘。
李家娘，肠崩摧，箠挞磨灭，珠玉成灰。愁思结衣带，千结百结解不开。
李家娘，坐军中，夜深起望，不见故夫子，唯闻战马嘶悲风；
又见邗沟月，清辉漾漾明心胸。令下止杀残人生，寨外人来，殊似舅声。
云我故夫子，身没乱刀兵。恸仆厚地，哀号苍旻！夫既殁，妻复何求？
脑髓与壁，心肺与雠。不嫌剖腹截头，俾观者觳觫似羊牛。
若羊若牛何人？东家妇，西家女。来日撤营北去，驰驱辛苦。
鸿鹄飞上天，毚兔不离土。乡园回忆李家娘，明驼背上泪如雨！
拼音:
chéng zhōng shān bái sǐ rén gǔ, chéng wài shuǐ chì sǐ rén xuè. shā rén yī bǎi sì shí wàn, xīn chéng jiù chéng nèi yǒu jǐ rén huó? qī fāng duì jìng, fū yǐ duò shǒu xīng dāo rù qiào, hóng yán suí zǒu. xī jiā nǚ, dōng jiā fù, rú huā lǐ jiā niáng, yì luò qiáng liáng shǒu. shǒu qiān zhuāi yǔ, dōu lí jiā chuī. tuán tuán rì dī. guī yōng màn lù é méi. dú yǒu lǐ jiā niáng, bù rù qióng lú qī. qǐ wú lì rèn, duàn rén jī fū, zhuǎn chēn wèi yuè, xīn niàn bǐ shū, bǐ shū kǒng duō, róng mào bù rú tā. qǐ shì tān shēng, fū zǐ zuó fēn sǎn, wèi zhī cún yǔ wáng. nǚ bàn hé hǎo, fā zé yī xiāng, gān yán lái quàn lǐ jiā niáng. lǐ jiā niáng, cháng bēng cuī, chuí tà mó miè, zhū yù chéng huī. chóu sī jié yī dài, qiān jié bǎi jié jiě bù kāi. lǐ jiā niáng, zuò jūn zhōng, yè shēn qǐ wàng, bú jiàn gù fū zǐ, wéi wén zhàn mǎ sī bēi fēng yòu jiàn hán gōu yuè, qīng huī yàng yàng míng xīn xiōng. lìng xià zhǐ shā cán rén shēng, zhài wài rén lái, shū shì jiù shēng. yún wǒ gù fū zǐ, shēn mò luàn dāo bīng. tòng pū hòu dì, āi háo cāng mín! fū jì mò, qī fù hé qiú? nǎo suǐ yǔ bì, xīn fèi yǔ chóu. bù xián pōu fù jié tóu, bǐ guān zhě hú sù shì yáng niú. ruò yáng ruò niú hé rén? dōng jiā fù, xī jiā nǚ. lái rì chè yíng běi qù, chí qū xīn kǔ. hóng hú fēi shàng tiān, chán tù bù lí tǔ. xiāng yuán huí yì lǐ jiā niáng, míng tuó bèi shàng lèi rú yǔ!